Nagrodzony Złotym Niedźwiedziem na ostatnim festiwalu w Berlinie film Nicolasa Philiberta to dokumentalna lekcja empatii, pasji i pokonywania własnych ograniczeń. Z jednej strony to niespieszna obserwacja niewielkiej społeczności pacjentów oraz opiekunów ośrodka Adamant, z drugiej przejmujący obraz pogarszającej się kondycji psychiatrii we Francji.

Zacumowany od lipca 2010 roku na prawym brzegu Sekwany paryski Adamant to wyjątkowe miejsce. Ta osobliwa pływająca konstrukcja mieści w sobie ośrodek opieki dziennej dla dorosłych cierpiących na różnego rodzaju zaburzenia psychiczne. Trafiających tam ludzi dzieli wiele, od życiowej historii, przez status społeczny czy wiek, łączy natomiast to, że każdy z nich potrzebuje pomocy.

Niektórzy pacjenci odwiedzają Adamant codziennie, inni wracają jedynie od czasu do czasu. Czeka na nich wykwalifikowany zespół opiekuńczy, w którego skład wchodzą psychiatrzy, terapeuci, pielęgniarki czy cała grupa zewnętrznych współpracowników, organizująca dla swoich podopiecznych szereg aktywności. Artystyczne warsztaty czy wspólne wyjścia stają się dla tych ludzi nie tylko odskocznią od codziennych problemów, ale i szansą na odkrycie własnych nietuzinkowych talentów. Adamant jest bowiem miejscem pełnym ciepła, humanizmu, zrozumienia dla drugiego człowieka i jego niedoskonałości.